غزل شمارهٔ ۴
ای رفــتــه رونــق از گــل روی تــو بـاغ را
نــزهــت نــبــوده بــیرخ تــو بـاغ و راغ را
هـر سـال شـهـر را ز رخـت در چـهار فصل
آن زیـب و زیـنـت است کز اشکوفه باغ را
در کــار عــشــق تــو دل دیـوانـه را خـرد
ز آن سان زیان کند که جنون مر دماغ را
زردی درد بـــر رخ بــیــمــار عــشــق تــو
اصـلـی اسـت آنـچـنـان کـه سیاهی کلاغ را
دل را بــرای روشــنــی و زنــدگـی، غـمـت
چـون شـمـع را فتیل و چو روغن چراغ را
اول قــدم ز عـشـق فـراغـت بـود ز خـود
مــزد هــزار شــغــل دهــنـد ایـن فـراغ را
از وصـل تـو نـصـیـب بـرد سـیف اگر دهند
طــــوق کـــبـــوتـــر و پـــر طـــاوس زاغ را