غزل شمارهٔ ۴

          kasit 
            بازدید : 360
          چهارشنبه 12 شهریور 1393
           نظرات (0)
        

غزل شمارهٔ ۴
ای رفــتــه رونــق از گــل روی تــو بـاغ را

نــزهــت نــبــوده بــی‌رخ تــو بـاغ و راغ را

هـر سـال شـهـر را ز رخـت در چـهار فصل

آن زیـب و زیـنـت است کز اشکوفه باغ را

در کــار عــشــق تــو دل دیـوانـه را خـرد

ز آن سان زیان کند که جنون مر دماغ را

زردی درد بـــر رخ بــیــمــار عــشــق تــو

اصـلـی اسـت آنـچـنـان کـه سیاهی کلاغ را

دل را بــرای روشــنــی و زنــدگـی، غـمـت

چـون شـمـع را فتیل و چو روغن چراغ را

اول قــدم ز عـشـق فـراغـت بـود ز خـود

مــزد هــزار شــغــل دهــنـد ایـن فـراغ را

از وصـل تـو نـصـیـب بـرد سـیف اگر دهند

طــــوق کـــبـــوتـــر و پـــر طـــاوس زاغ را

درباره مفاخر شعر وادبیات ایران , سیف فرغانی ,

ادامه مطلب ...

غزل شمارهٔ ۳

          kasit 
            بازدید : 139
          چهارشنبه 12 شهریور 1393
           نظرات (0)
        

غزل شمارهٔ ۳
اگـر دل اسـت بـه جان می‌خرد هوای تو را

و گـر تـن اسـت بـه دل می‌کشد جفای تو را

بــه یــاد روی تــو تــا زنـده‌ام هـمـی گـریـم

کــه آب دیــده کــشــد آتــش هــوای تــو را

کـلـیـد هـشـت بهشت ار به من دهد رضوان

نــه مــردم ار بــگــذارم در ســرای تــو را

اگـر بـه جـان و جهانم دهد رضای تو دست

بـه تـرک هـر دو به دست آورم رضای تو را

بـگـیـر دسـت مـن افتاده را که در ره عشق

بـه پـای صـدق بـه سـر مـی‌بـرم وفـای تو را

چـه خـواهـی از من درویش چون ادا نکند

خــراج هــر دو جــهــان نـیـمـهٔ بـهـای تـو را

بـرون سـلـطـنـت عـشـق هـر چـه پـیـش آید

درون بــدان نــشـود مـلـتـفـت گـدای تـو را

ســزد اگــر نــدهــد مــهــر دیـگـری در دل

که کس به غیر تو شایسته نیست جای تو را

مــرا بــلــای تــو از مـحـنـت جـهـان بـرهـانـد

چـگـونـه شـکـر کـنـم نـعـمـت بـلـای تـو را

اگـر چـه رای تـو در عـشـق کـشتن من بود

بـرای خـویـش نـکـردم خـلـاف رای تـو را

بـه دسـت مـردم دیـده چـو سـیـف فـرغانی

بـه آب چـشـم بـشـسـتـیـم خـاک پای تو را

درباره مفاخر شعر وادبیات ایران , سیف فرغانی ,

ادامه مطلب ...

غزل شمارهٔ ۲

          kasit 
            بازدید : 133
          سه شنبه 11 شهریور 1393
           نظرات (0)
        

غزل شمارهٔ ۲
چــنـان عـشـقـش پـریـشـان کـرد مـا را

کــه دیــگــر جــمــع نــتـوان کـرد مـا را

ســپــاه صــبــر مـا بـشـکـسـت چـون او

بـــه غـــمــزه تــیــر بــاران کــرد مــا را

حــدیــث عــاشــقــی بــا او بـگـفـتـیـم

بـــخــنــدیــد او و گــریــان کــرد مــا را

چــو بــر بــط بـرکـنـاری خـفـتـه بـودیـم

بــزد چــنــگــی و نــالــان کــرد مــا را

لــب چــون غـنـچـه را بـلـبـل نـوا کـرد

چـو گـل بـشـکـفت و خندان کرد ما را

بــه شــمــشــیــری کـه از تـن سـر نـبـرد

بـکـشـت و زنـده چـون جان کرد ما را

غمش چون قطب ساکن گشت در دل

ولــی چــون چــرخ گــردان کـرد مـا را

کــنــون انــفــاس مــا آب حــیـات اسـت

کــه از غــمــهـای خـود نـان کـرد مـا را

بـــــســــان ذرهٔ بــــی‌تــــاب بــــودیــــم

کــنــون خــورشــیـد تـابـان کـرد مـا را

«مــرا هــرگــز نــبــیــنــی تــا نــمــیــری»

بـــگـــفـــت و کـــار آســان کــرد مــا را

چــو بــر درد فــراقــش صــبــر کـردیـم

بــه وصــل خـویـش درمـان کـرد مـا را

بــســان ســیــف فــرغــانـی بـر ایـن در

گـــدا بـــودیــم ســلــطــان کــرد مــا را

نــســیــم حــضــرت لــطــفـش صـبـاوار

بـه یـکـدم چـون گـلـسـتـان کرد ما را

چـو نـفـس خـویش را گردن شکستیم

ســـر خــود در گــریــبــان کــرد مــا را

کــنــون او مــا و مــا اویـیـم در عـشـق

دگــر زیــن بــیـش چـتـوان کـرد مـا را

درباره مفاخر شعر وادبیات ایران , سیف فرغانی ,

ادامه مطلب ...