| ما را به دَمِ پیر نگه نتوان داشت | در حُجرهٔ دلگیر نگه نتوان داشت | |
| آن را که سَرِ زلف چو زنجیر بُوَد | در خانه به زنجیر نگه نتوان داشت |
| ما را به دَمِ پیر نگه نتوان داشت | در حُجرهٔ دلگیر نگه نتوان داشت | |
| آن را که سَرِ زلف چو زنجیر بُوَد | در خانه به زنجیر نگه نتوان داشت |
دل جای غم توست چنان تنگ که هست
گل چاکر روی تو به هر رنگ که هست
از آب دو چشم من بگردد هر شب
جز سنگ دلت هر آسیا سنگ که هست
همه دردم همه داغم همه عشقم همه سوزم
همه در هم گذرد هر مه و سال و شب و روزم
وصل و هجرم شده یکسان همه از دولت عشقت
چه بخندم چه بگریم چه بسازم چه بسوزم
گفتنی نیست که گویم ز فراقت به چه حالم
حیف و صد حیف که دور از تو ندانی به چه روزم
دست و پایم طپش دل همه از کار فکنده
چشم بر جلوهٔ دیدار نیفتاده هنوزم
غصهٔ بی‌غمیم داغ کند ور نه بگویم
داغ بی‌دردیم از پا فکند ور نه بسوزم
رضیم، جملهٔ آفاق فروزان ز چراغم
همچو مه، چشم بدریوزهٔ خورشید ندوزم
تا چه خیال بسته‌ای ای بت بدگمان من
تا چو خیال گشته‌ام ای قمر چو جان من
از پس مرگ من اگر دیده شود خیال تو
زود روان روان شود در پی تو روان من
بنده‌ام آن جمال را تا چه کنم کمال را
بس بودم کمال تو آن تو است آن من
جانب خویش نگذرم در رخ خویش ننگرم
زانک به عیب ننگرد دیده غیب دان من
چشم مرا نگارگر ساخت به سوی آن قمر
تا جز ماه ننگرد زهره آسمان من
چون نگرم به غیر تو ای به دو دیده سیر تو
خاصه که در دو دیده شد نور تو پاسبان من
من چو که بی‌نشان شدم چون قمر جهان شدم
دیده بود مگر کسی در رخ تو نشان من
شاد شده زمان‌ها از عجب زمانه‌ای
صاف شده مکان‌ها زان مه بی‌مکان من
از تبریز شمس دین تا که فشاند آستین
خشک نشد ز اشک و خون یک نفس آستان من
باز بهار می کشد زندگی از بهار من
مجلس و بزم می نهد تا شکند خمار من
من دل پردلان بدم قوت صابران بدم
برد هوای دلبری هم دل و هم قرار من
تند نمود عشق او تیز شدم ز تندیش
گفت برو ندیده‌ای تیزی ذوالفقار من
از قدم درشت او نرم شده‌ست گردنم
تا چه کشد دگر از او گردن نرمسار من
پخته نجوشد ای صنم جوش مده که پخته‌ام
کز سر دیگ می رود تا به فلک بخار من
هین که بخار خون من باخبر است از غمت
تا نبرد به آسمان راز دل نزار من
روح گریخت پیش تو از تن همچو دوزخم
شرم بریخت پیش تو دیده شرمسار من
یکی از زیباترین اشعار مولانا بی خود و مجنون دل من :
قصد جفاها نکنی ور بکنی با دل من
وا دل من وا دل من وا دل من وا دل من
قصد کنی بر تن من شاد شود دشمن من
وانگه از این خسته شود یا دل تو یا دل من
واله و شیدا دل من بی‌سر و بی‌پا دل من
وقت سحرها دل من رفته به هر جا دل من
بیخود و مجنون دل من خانه پرخون دل من
ساکن و گردان دل من فوق ثریا دل من
سوخته و لاغر تو در طلب گوهر تو
آمده و خیمه زده بر لب دریا دل من
گه چو کباب این دل من پر شده بویش به جهان
گه چو رباب این دل من کرده علالا دل من
زار و معاف است کنون غرق مصاف است کنون
بر که قاف است کنون در پی عنقا دل من
طفل دلم می نخورد شیر از این دایه شب
سینه سیه یافت مگر دایه شب را دل من
صخره موسی گر از او چشمه روان گشت چو جو
جوی روان حکمت حق صخره و خارا دل من
عیسی مریم به فلک رفت و فروماند خرش
من به زمین ماندم و شد جانب بالا دل من
بس کن کاین گفت زبان هست حجاب دل و جان
کاش نبودی ز زبان واقف و دانا دل من
این قطعه به وسیله محسن چاووشی خوانده شده که بسیار زیباست می توانید در ادامه مطلب آن را دانلود کنبد ا
زنی را می شناسم من
زنی را میشناسم من
که در یک گوشهٔ خانه
میان شستن و پختن
درون آشپزخانه
سرود عشق می خواند
نگاهش ساده و تنهاست
صدایش خسته و محزون
امیدش در ته فرداست
زنی را می شناسم من
که می گوید پشیمان است
چرا دل را به او بسته
کجا او لایق آن ست
زنی هم زیر لب گوید
گریزانم از این خانه
ولی از خود چنین پرسد:
چه کس موهای طفلم را
پس از من می زند شانه؟
زنی آبستن درد است
زنی نوزاد غم دارد
زنی با تار تنهایی
لباس تور می بافد
زنی در کنج تاریکی
نماز نور می خواند
زنی خو کرده با زنجیر
زنی مانوس با زندان
تمام سهم او اینست
نگاه سرد زندانبان
زنی را می شناسم من....
زنی را می شناسم من
که می میرد ز یک تحقیر
ولی آواز می خواند
که این است بازی تقدیر
زنی با فقر می سازد
زنی با اشک می خوابد
زنی با حسرت و حیرت
گناهش را نمی داند
زنی واریس پایش را
زنی درد نهانش را
ز مردم می کند مخفی
که یک باره نگویندش
چه بد بختی ، چه بد بختی
زنی را می شناسم من
که شعرش بوی غم دارد
ولی می خندد و گوید
که دنیا پیچ و خم دارد
زنی را می شناسم من
که هر شب کودکانش را
به شعر و قصه می خواند
اگر چه درد جانکاهی
درون سینه اش دارد
زنی می ترسد از رفتن
که او شمعی ست در خانه
اگر بیرون رود از در
چه تاریک است این خانه
زنی شرمنده از کودک
کنار سفرهٔ خالی
که ای طفلم بخواب امشب
بخواب آری
و من تکرار خواهم کرد
سرود لایی لالایی
زنی را می شناسم من
که رنگ دامنش زرد است
شب و روزش شده گریه
که او نازای پردرد است
زنی را می شناسم من
که نای رفتنش رفته
قدم هایش همه خسته
دلش در زیر پاهایش
زند فریاد که بسه
زنی را می شناسم من
که با شیطان نفس خود
هزاران بار جنگیده
و چون فاتح شده آخر
به بدنامی بد کاران
تمسخر وار خندیده
زنی آواز می خواند
زنی خاموش می ماند
زنی حتی شبانگاهان
میان کوچه می ماند
زنی در کار چون مرد است
به دستش تاول درد است
ز بس که رنج و غم دارد
فراموشش شده دیگر
جنینی در شکم دارد
زنی در بستر مرگ است
زنی نزدیکی مرگ است
سراغش را که می گیرد
نمی دانم؟
شبی در بستری کوچک
زنی آهسته می میرد
زنی هم انتقامش را
ز مردی هرزه می گیرد
زنی را می شناسم من
زنی را....
سنگ گور
ای رفــتــه ز دل ، رفــتـه ز بـر ، رفـتـه ز خـاطـر
بـــر مـــن مـــنـــگـــر تـــاب نــگــاه تــو نــدارم
بــر مــن مــنـگـر زانـکـه بـه جـز تـلـخـی انـدوه
در خـــاطــر از آن چــشــم ســیــاه تــو نــدارم
ای رفـتـه ز دل ، راسـت بـگـو ! بهر چه امشب
بـــا خـــاطـــره هــا آمــده ای بــاز بــه ســویــم؟
گــــر آمــــده ای از پــــی آن دلـــبـــر دلـــخـــواه
مـــن او نـــیـــم او مـــرده و مــن ســایــهٔ اویــم
مــن او نـیـم آخـر دل مـن سـرد و سـیـاه اسـت
او در دل ســودازده از عــشــق شــرر داشـت
او در هــمــه جــا بـا هـمـه کـس در هـمـه احـوال
سـودای تـو را ای بـت بـی مـهـر ! بـه سـر داشت
مـن او نـیـم ایـن دیدهٔ من گنگ و خموش است
در دیـــدهٔ او آن هـــمــه گــفــتــار نــهــان بــود
وان عـشـق غـم آلـوده در آن نـرگـس شبرنگ
مــرمــوزتــر از تــیــرگــی ی شــامــگــهــان بـود
مـن او نـیـم آری ، لـب مـن ایـن لـب بـی رنـگ
دیـری سـت کـه بـا خنده یی از عشق تو نشکفت
امــا بــه لــب او هــمــه دم خــنـدهٔ جـان بـخـش
مـهـتـاب صـفـت بـر گـل شـبـنـم زده مـی خـفـت
بـــر مـــن مـــنــگــر ، تــاب نــگــاه تــو نــدارم
آن کس که تو می خواهیش از من به خدا مرد
او در تــن مــن بــود و ، نــدانــم کـه بـه نـاگـاه
چـون دیـد و چـهـا کرد و کجا رفت و چرا مرد
مــن گــور ویــم ، گــور ویــم ، بــر تــن گـرمـش
افـــســـردگـــی و ســـردی ی کــافــور نــهــادم
او مــرده و در ســیــنـهٔ مـن ، ایـن دل بـی مـهـر
ســنـگـی سـت کـه مـن بـر سـر آن گـور نـهـادم
غزل شمارهٔ ۴
ای رفــتــه رونــق از گــل روی تــو بـاغ را
نــزهــت نــبــوده بــی‌رخ تــو بـاغ و راغ را
هـر سـال شـهـر را ز رخـت در چـهار فصل
آن زیـب و زیـنـت است کز اشکوفه باغ را
در کــار عــشــق تــو دل دیـوانـه را خـرد
ز آن سان زیان کند که جنون مر دماغ را
زردی درد بـــر رخ بــیــمــار عــشــق تــو
اصـلـی اسـت آنـچـنـان کـه سیاهی کلاغ را
دل را بــرای روشــنــی و زنــدگـی، غـمـت
چـون شـمـع را فتیل و چو روغن چراغ را
اول قــدم ز عـشـق فـراغـت بـود ز خـود
مــزد هــزار شــغــل دهــنـد ایـن فـراغ را
از وصـل تـو نـصـیـب بـرد سـیف اگر دهند
طــــوق کـــبـــوتـــر و پـــر طـــاوس زاغ را
غزل شمارهٔ ۳
اگـر دل اسـت بـه جان می‌خرد هوای تو را
و گـر تـن اسـت بـه دل می‌کشد جفای تو را
بــه یــاد روی تــو تــا زنـده‌ام هـمـی گـریـم
کــه آب دیــده کــشــد آتــش هــوای تــو را
کـلـیـد هـشـت بهشت ار به من دهد رضوان
نــه مــردم ار بــگــذارم در ســرای تــو را
اگـر بـه جـان و جهانم دهد رضای تو دست
بـه تـرک هـر دو به دست آورم رضای تو را
بـگـیـر دسـت مـن افتاده را که در ره عشق
بـه پـای صـدق بـه سـر مـی‌بـرم وفـای تو را
چـه خـواهـی از من درویش چون ادا نکند
خــراج هــر دو جــهــان نـیـمـهٔ بـهـای تـو را
بـرون سـلـطـنـت عـشـق هـر چـه پـیـش آید
درون بــدان نــشـود مـلـتـفـت گـدای تـو را
ســزد اگــر نــدهــد مــهــر دیـگـری در دل
که کس به غیر تو شایسته نیست جای تو را
مــرا بــلــای تــو از مـحـنـت جـهـان بـرهـانـد
چـگـونـه شـکـر کـنـم نـعـمـت بـلـای تـو را
اگـر چـه رای تـو در عـشـق کـشتن من بود
بـرای خـویـش نـکـردم خـلـاف رای تـو را
بـه دسـت مـردم دیـده چـو سـیـف فـرغانی
بـه آب چـشـم بـشـسـتـیـم خـاک پای تو را
تعداد صفحات : 2
کانال تلگرام
\ نرم افزاری برای دانلود فایل های تورنت qBittorrent
دانلود انیمیشن Shaun the Sheep Movie 2015 با کیفیت بالا
دانلود گلچین مولودی امام رضا (ع) با نوای حاج میثم مطیعی
مبلمان و دکوراسیون 
طراحی دیزاین ساختمان 3 خوابه + نقشه 
جاکتابی ام دی اف مدرن و فانتزی 
دانلود Kelk 2010 نرم افزار کلک برای خطاطی و خوشنویسی
دانلود دیکشنری های گلدن دیکت و بابیلون
10 ایده طراحی سکو بتنی 
دانلود Windows Live Movie Maker نرم افزار قدرتمند ساخت فیلم
vlc
دکتر سلام