غزل شمارهٔ ۱

غزل شمارهٔ ۱         
رفــتــی و دل ربــودی یــک شــهــر مــبــتــلـا را 

تــا کـی کـنـیـم بـی تـو صـبـری کـه نـیـسـت مـا را

بــازآ کــه عــاشــقــانــت جــامــه ســیــاه کـردنـد

چــون نــاخــن عــروســان از هـجـر تـو نـگـارا!

ای اهـل شـهـر ازیـن پـس مـن تـرک خـانه گفتم

کـــز نـــالـــه‌هـــای زارم زحــمــت بــود شــمــا را

از عـشـق خـوب رویـان مـن دست شسته بودم

پــایــم بــه گــل فــرو شــد در کــوی تـو قـضـا را

از نــیــکــوان عــالــم کــس نـیـسـت هـمـسـر تـو 

بــر انــبــیــای دیــگــر فــضـل اسـت مـصـطـفـا را

در دور خـــوبــی تــو بــی‌قــیــمــتــنــد خــوبــان

گــل در رســیــد و لــابــد رونــق بــشـد گـیـا را

ای مــدعــی کــه کــردی فــرهــاد را مــلــامــت

بــاری بــبــیــن و تـن زن شـیـریـن خـوش لـقـا را

تــا مــبــتــلــا نــگــردی گــر عــاقـلـی مـدد کـن         

در کــار عــشــق لــیــلــی مــجــنــون مــبـتـلـا را

در دور خـــوبــی تــو بــی‌قــیــمــتــنــد خــوبــان

گــل در رســیــد و لــابــد رونــق بــشـد گـیـا را

ای عـشـق بـس کـه کـردی بـا عـقـل تنگ خویی         

مـسـکـیـن بـرفـت و ایـنـک بـر تـو گذاشت جا را

مـجـروح هـجـرت ای جان مرهم ز وصل خواهد         

ایـــن اســـت وجـــه درمــان آن درد بــی‌دوا را

مـن بـنـده‌ام تـو شـاهـی بـا مـن هـر آنچه خواهی         

مـی‌کـن، کـه بـر رعـیـت حـکـم اسـت پـادشا را

گـر کـرده‌ام گـنـاهـی در مـلـک چـون تـو شاهی         

حــدم بــزن ولــیــکــن از حــد مــبــر جــفــا را

از دهــشــت رقــیــبــت دور اسـت سـیـف از تـو         

در کــویــت ای تــوانـگـر سـگ مـی‌گـزد گـدا را

سعدی مگر چو من بود آنگه که این غزل گفت         

«مــشــتــاقــی و صــبـوری از حـد گـذشـت یـارا»