ای آشنا

ای آشنا         
ای آشـنـا چـه شـد کـه تـو بـیـگانه خو شدی

بـا مـهـرپـیـشـگـان ز چـه رو کـینه جو شدی؟

ما  همچو غنچه یک دل و یک روی مانده ایم 

بـا مـا چـرا چـو لـاله دو رنگ و دو رو شدی؟

نـزدیـک تـر زجـان بـه تـنـم بـودی ای دریـغ 

رفـــتـــی بـــه قـــهــر و دورتــر از آرزو شــدی

ای گـل کـه لـاف حـسـن زدی پـیـش آفـتاب! 

خــشــکــیــد شــبــنــم تــو و بـی آبـرو شـدی

ای چــهــره از غــبــار غــمــی زنــگ داشـتـی

اشکی فشاند چشم من و شست و شو شدی

از گـریـه هـمـچـو غـنـچـه گره در گلوی ماست 

تـا هـمـچـو گـل بـه بزم کسان خنده رو شدی

سـیـمـیـن! چه روزها که چو گرداب، در فراق 

پـیـچـیـدی از مـلـالـت و در خـود فرو شدی!